خوداستنادی در آیینه ی اخلاق

خوداستنادی رفتاری است که به درجات مختلف در میان پژوهشگران مراکز تحقیقاتی و مجلات علوم پزشکی مشاهده می شود. سؤال مطرح این است که آیا خوداستنادی عملی اخلاقی به شمار می رود یا خیر. این مطالعه به روش تحلیلی و توصیفی (اسنادی کتابخانه ای) انجام گرفته است. از کلید واژه های خوداستنادی (self-citation) و اخلاق (ethics)، جهت جمع آوری مقالات و مطالب مرتبط استفاده گردید. به علاوه تلاش شده با بررسی مقالات به دست آمده از پایگاه های اطلاعاتی و هم چنین کدهای اخلاقی و دستورالعمل های مرتبط، پدیده ی خوداستنادی مورد ارزیابی اخلاقی قرار گیرد.زمانی که خوداستنادی به منظور درک بهتر و آسا ن تر مطلب نگاشته شده توسط خوانندگان انجام شود امری طبیعی و پسندیده و حتی ضروری است اما وقتی که تنها به دلیل افزایش ارجاع به مقالات خود باشد، غیرضروری است. از آن جایی که خوداسنتنادی غیرضروری باعث فریب محققان و سیاستگزاران، هم چنین ابزاری برای کسب جایگاه غیر واقعی برای افراد و مؤسسات یا مجلات بوده و رقابت ناسالم ایجاد می کند؛ غیراخلاقی به شمار می رود. به علاوه اجبار نویسندگان به استفاده از مقالاتی که دلیل علمی برای ذکر آن ها در منابع نیست عملی ناصحیح و غیراخلاقی است.بازنگری در روش ارزشیابی افراد، مجلات و مراکز تحقیقاتی به منظور حذف نمودن خوداستنادی غیرضروری و هم چنین اطلاع رسانی مناسب می تواند در کاستن از خوداستنادی غیرضروری مؤثر واقع شود. درصد میزان خوداستنادی و گزارش آن پیشنهاد می شود.